Algorytm

Nic z niczego
znikąd do nikąd
po nic.
Co miało być już było
a co być ma będzie
i będzie na pewno.

Kto wie
dlaczego ryba płynie pod prąd
w celu a z prądem bez,
korzeń rośnie w głąb łodygi,
łodyga w głąb kwiatu
a kwiat w głąb siebie,
dlaczego biel i czerń jest kolorem
a każdy inny
bielą i czernią nie jest
ten już zrozumiał

     Polany 1915      

Był maj. Taki jak trzeba:
trzmielny i miodny
- lecz było ciemno,
coraz ciemniej.

Jarzyły się knoty żrenic,
świeciły szpikulce bagnetów.

Żeby ciemności rozjaśnić
kazano: Ognia!

Stali naprzeciw.
Dzieliły ich pola minowe
wiosennych kałuż,
zasieki z jeżyn
i mur leszczyzny.




       Żurawie

Dziadek o pierwszej wojnie:
- okopy, zasieki, haubice, tanki -
czołga się, pełznie, jak kret ryje
w ziemi bezpieczne korytarze,
ktoś go z nich przepędza,
on kogoś ogląda na końcu lufy
- zbyt krótko, żeby zapamiętać
do kogo był podobny.

Babcia o pierwszej miłości
- w ustach kaczeńce
w oczach niezpominajki.
Ach, jakie to szczęście że jedno
i drugie znaczy zawsze to samo -
żółte uniesienie pcha ją
w cumulusy; żegluje w nim
po niebie jak w aeroplanie.

Wrogi obiekt dostrzegł dziadek,
nasunął na oczy kaszkiet,
przymierzył, wypalił.

Widzisz - to do mnie - ten stary
znowu strzela
z giwery zawiści
do moich żurawi.





      Dedal           
                   siostrze Zuzannie

Nasz ojciec nie był Magiem.
Nie budował zamków
na lodzie, nie toczył biczów
z piasku, nie próbował osiodłać 
najpotulniejszego pod słońcem konia
- wiatru.

Nasz ojciec nie był Hiobem.
Modlił się do wielu bogów,
ufał prawom logiki,
wierzył Newtonowi i opowiadał się
za grawitacją.

Gdy chciałem zostać Ikarem,
pogłaskał mnie po głowie,
uśmiechnął się i pokazał
u mojej szyi kamień.

Kiedy okazało się
że jabłko spadło
daleko od jabłoni,
zapłakał.

Nasz ojciec żył pragnieniami
woranymi w ziemię
- raz się uśmiechnął,
raz zapłakał
i odszedł.




           Odys kuszony

Klęczy na plaży,
rysuje znaki na piasku.
Rzym śpi - takie historie jak ta,
przestały go bawić.
Kobiety obok ściągają sukienki
i oddają się słońcu - czuje to,
nie potrafi się od tego uwolnić.

Kim jest ten,
który się sprawdza
- przeklęty,
rodzony w bólach,
odrzucany razem z łożyskiem.

Kim o jest
- ten z moją twarzą,
z moin życiorysem,
ten osaczony.

O Ogigio,
dryfująca wyspo szczęśliwości,
czemu kusisz mnie plażą
niespełnionej nadziei.
Przecież dopłynąłem do twoich brzegów
i moje ciało stało się tak sypkie
że skowyczały ściany w których go zamknięto.
Ten stan trwał długo,
bardzo długo
- chwilę liczoną przez falę nowego przypływu.

O wodo,
płaska wodo dżwigająca na swoich plecach
mnie i moją tratwę.
Czemu milczysz,
przecież mówisz perłą, muszlą, kością
ogryzioną przez prąd głębinowy
i porzuconą na obcym brzegu.

O wodo owinięta czule
wokół kamyka, ryba, wodorostu.
Tak cierpliwie czekam na chwilę
twojego roztargnienia
- odruch zwyczajnej beztroski.





        Odys zwiedziony

Ach, Kallipygos. Byłem rybą.
Płynąłem do ciebie przez ocean
obietnic. Wokół mnie morze wrzało.
Woda niosła rybie szkielety.

Byłem ptakiem. Frunąłem do ciebie
na skrzydełkach krwi. Powietrze stygło.
Ptaki spadały z trzaskiem na ziemię
- wmawiałem sobie, że to sople lodu.

Ach Allipygos, Kallipygos. Jak dobrze,
że byłem i ptakiem, i rybą.




             O łagodności rzeczy

O skrzyniach otwieranych łomem
i szkatułkach pieczętowanych laką
tajemnicy - tych, która nam dano
i tych, po które sięgaliśmy sami.
Rzeczach ofiarowanych
i rzeczach zagarniętych, wyczerpanych
długim dalekim lotem i umęczonych
długim bezczynnym leżeniem.
Rzeczach o odartych skrzydłach
i odleżałych bokach, spalających się
z cichym sykiem na dnie ciemności
albo obrosłych jak kamienie
mchem milczenia.
Rzeczach owocach i rzeczach nasionach
gromadzonych pośpiesznie
na widok ciemnej smużki,
która zwisła nad naszym horyzontem.
I nic o formie wyrafinowanej,
nic o jej łagodności.

O pajęczynie -
jakby misterne znikło
zdmuchnięte przeciągiem.

O dmuchawcu -
jakby subtelne
miało się już nie powtórzyć.

O włosach na wietrze.

O oczach nad kołyską.

O palcu
muskającym ostrze gilotyny.




    Arystokrata z Cro-Magnon

Mój pierwszy wróg
to moja pierwsza lekcja
historii.

Kiedy zabijałem,
byłem zwierzęciem.
Kiedy zacząłem swoje ofiary
obserwować, udowodniłem
że myślę abstrakcyjnie.
Kiedy tropiłem je i osaczałem,
stawałem się człowiekiem
którego przerażała bezwzględność bytu,
więc wydeptywałem ścieżki do sztuki,
magii, mistyki, religii.

Nie zapomniałem o rekwizytach,
którymi się posługiwałem.
Namalowałem je na ścianach groty
i wśród nich przeżyłem swój czas
- czas bytu przygodnego.