Chwila

Mówiliśmy: chwilo, trwaj. I trwała.
Potem któreś z nas widziało ją w...
A potem znikła. Szukaliśmy jej
od piwnicy po strych, w komodach,
szafkach, najciemniejszych kątach.

Na półce z dziełami znanych autorów,
w tomikach poezji, opracowaniach
filozoficznych. Przewertowaliśmy
stosy gazet i pism. Przetrząsnęliśmy
wnęki, walizki, teczki, skoroszyty.

Pewnie zraniona naszą obojętnością
poszła do ogrodu, żeby rozmyślać
w samotności o naszych relacjach
i stosunkach. Spaceruje, wzdycha,
siada na ławce, patrzy w niebo.

Wołaliśmy ją drżącym głosem.
Biliśmy się w piersi obiecując jej
poprawę i złote góry. Przysięgliśmy
na wszystko co święte, że tylko my
i ona, i nikt więcej. Nie przyszła.

Od czego zacząć, jeśli już  zaczęte
toczy się obok nieśpiesznie samo
z siebie od znanego początku
do wiadomego końca, który zwieńczy
dzieło naszych domysłów i urojeń.

Ulotne zdarzenia, w nich postacie
pół cielesne o których sny nie dają
zapomnieć; głosy z tamtej strony
i z tej, kiedy wiemy, że ta i tamta
jedną i nie można jej podzielić.

Mogę tylko opowiedzieć jak obłok
z obłokiem i niekonieczne na niebie,
kot z gołębiem, mężczyzna z kobietą,
kołyska z lipą, kołowrotek z przędzą,
- kanon praw odwiecznych i powiązań.

O bakłażanie i ogórku w miodzie
z zachwytem dla barw, zapachu, smaku.
O rudziku i sumaku octowcu,
które są (jak tamte) nie dlatego
żeby nas dziwić, lecz by je podziwiać.

Ekspozycja

Nóż z obsydianu z drobinkami
krwi w onyksowych szczelinach
- ciął, dźgał, pruł, podrzynał.

Toporek z szarego granitu
- dziobaty, bił po czaszkach,
piszczelach, potylicach.

Włócznia z krzemiennym grotem
bez szpikulca - został
w cudzych trzewiach.

Łuk astrachański - miotał
strzały, które dziurawiły
człowieka na wylot.

Sznur z konopi i włosia
z węzłem i pętlą - rozmiar
na każdą szyję.

Niedostępne, w osobnych gablotach.
Przy wejściu baner: Wystawa
cykliczna - narzędzia przodków.

Patrz, są: ulice, drzewa, park, dom.
Szli tędy wczoraj, przedwczoraj,
w ubiegłym tygodniu. Widzisz ich?

Widzisz jak idą ulicą, śmieją się
na cały głos, jak podnoszą rękę,
pozdrawiają przyjaznym gestem,
żegnają się wchodząc do domu,
otwierają drzwi, głaszczą kota
który ociera się o nich w progu,
poklepują na przywitanie psa.

Widzisz ich? Widzisz jego, ją,
choć ich nie ma i nie będzie, i ulica,
którą szli, należy do ciebie, i park,
drzewa, drzwi, kot i podniesienie ręki?

Nic nie jest ważne i wszystko nim jest.
Nikt nie jest sobą choć stara się być;
drzewo tylko, kwiat gdy kwitnie, zwierzę.

Cień

Idzie za mną Cień, idzie wszędzie.
Nie popędza mnie, nie szturcha w plecy,
nie depcze po piętach. Zatrzymuję się,
on też przystaje. Odwracam się, patrzę
na niego, on również odwraca głowę.
Kim jest, nie wiem i wiedzieć nie chcę.

Idzie Cień przede mną - kobieta 
z mgieł, zjawa ulotna. Prowadzi mnie,
żebym nie błądził. Dokąd, którędy
- mogę się jedynie domyślać.
Idę, gdzie ona idzie. Zatrzymuję się,
kiedy zatrzyma. Gdy ruszy, ruszam

Po prawej i lewej bliźniacy - cienie
bez kształtu, zmory nieprzekupne
z dziobami ptaków. Sępy bez skazy,
które nie odpuszczą o szpon nikomu.
Pilnują mnie, żebym nie zboczył.

Nad jasną głową świetliste niebo,
pod stopami kamienista ziemia.
Wiem, czym są i co jestem im winien.