Ważka

Prawda nie jest towarzyska.
Kiedy zdecyduje się przyjść,
staje ramię w ramię, pierś w pierś
nocą, o świcie, w południe
jak równy z równym i żąda

czułości i uśmiechów
nad kołyską, przy trumnie łez
- daleka jak gwiazda, bliska
jak śmierć, przyjaciel każdego,
zaciekły przeciwnik wszystkich.

Broń Boże mrugnąć do niej
- żadnych umizgów, konszachtów,
powiązań, choć na pierwszy rzut
oka wygląda, że jest tak,
jakby właśnie tak było.

Nie można mówić do niej
po imieniu, dyskutować,
sprzeciwiać się, odnosić
jak do kogoś bliskiego

- najlepiej jak do komara,
muchy, muśnięcia skrzydełka,
czegoś co jest i nie ma,
bardziej błysk niż lśnienie,
złudny widok niż pejzaż,
sen śniony w czasie snu,
pokrętną pewność siebie.

Krew

Tyle krwi w słowie krew
ile jej w człowieku.

Żeby mogła płynąć
ciurkiem bez przyczyny

od początku po jej koniec
tam, gdzie tylko jest.

By nią zmazał swoje
winy, psuł ją, toczył,

puszczał z żył, brodził
w niej, plamił innych,

pieczętował, przelał
w imię czegoś, kogoś,

za coś, mieszał, bełtał,
chłeptał, żłopał, ssał.

        Pamiętam

Staram się pamiętać ślady
jakie zostawili we mnie
ci, co szli przez moje życie
- niewyraźne, nietrwałe
skamieliny dinozaurów

hołubione nieustannie,
pokazywane jako wzór,
w którym po równo siła,
słabość i brak trwałości,
stanowią równą wartość.

Uczłowieczam je uparcie
- łączę imię z postacią
żeby były rzeczywiste,
jedyne, jakim był ten
wtedy, co je znaczył.

Jak ważne tamte szczyty,
przepaści (może płatki
śniegu, listki), tego nie wiem.
Dla mnie warte pomnika
choć tak ulotnego jak myśl.

Czerń

Zaledwie się zjawi, rozmywa kształty
i cienie, budzi niepewność i lęk
- mimo tego pragnę jej nieustannie,
patrzę jej w oczy (czarne ognie)

i płonę przez mroczne godziny.
Im jaśniej, tym bardziej tęsknię do niej,
choćby jej cienia, szarości, nawet
ich namiastki, epitetu, nazwy,
wystarczy słowo za którym ktoś
stanie i powie: to czerń, pół, ćwierć.

Kto przy zdrowych zmysłach uwierzy
w moje szaleństwo. Tylko rozsądek
poradzi sobie z takim opętaniem.
Nie jestem rozsądny - źródło ciągłego
buntu na trwanie, niezgody na rygor,
konwenans którym trzeba służyć.

Nawet gdybym był z zimnego metalu
również wtedy będę wrzał i kipiał.

Jeszcze nikt

Historie opowiadane zwyczajnie
z zakończeniem do przewidzenia,
z postaciami, które łatwo zastąpić
chociaż wiemy, że nie jest tak,
jak jest, że są to tylko słowa.

Jesteśmy z tych, co siebie bolą,
choć milczą gdy patrzeć im w oczy.
Odchodzimy, żeby powrócić
i znowu zgłębiać tajemnicę

- swoją, twoją, naszą, wbrew sobie
i na przekór, posłuszni Woli
której jeszcze nikt się nie sprzeciwił.

Detal

Kiedy widzę siebie w lustrze,
szukam tylko takich odbić
których dotąd w nim nie było.

Porównuję w ilu jestem
taki sam albo podobny.
Zgłębiam głębię ich, en face,

również profil. Wszystkie obce.
Jedno inne od drugiego.
Gdzie w tym sens? W herbie

zagmatwanej heraldyki
przodków z których drugi
i kolejny (jak los chciał)

zabiegając o aksjomat
zabrał, dodał, znowu wziął
aż zapomniał komu, co.

Nie jest ważne czemu, jak.
Te z nich teraz najcenniejsze
w których detal jest ten sam.

Miriady

Jeden - początek wszechrzeczy.
Dwa - drugie dno.
Trzy - pełnia doskonała.
Cztery - cnoty świata.
Sześć - czas tworzenia.
Siedem - pora odpoczynku.
Dziesięć - ciężar ponad siły.
Dwanaście - dobra nowina.
Trzynaście - piętno siły wyższej.
Trzydzieści trzy - odkupienie wieczne.
Miriady - ci co byli, są lub będą.