|
O koszu i zapałce
Wiele godzin pisania wiersza
dni przy doskonaleniu myśli
i formy dobraniu słów i stylu
pół dnia zachwytów i radości
drugie pół zawodu i zwątpień
na koniec kosz lub zapałka
w tym czasie zbudowano dom
obrodziły w ogrodzie jabłka
ktoś opłynął Horn posadził las
był na Kilimandżaro w Grenlandii
zbadał wpływ zmian klimatu na życie
niedźwiedzi ogarnął okiem świat
bez żadnych planów i zamiarów
kiedy zjawia się wyniosła myśl
i błądzi szukając godnych słów
trzyletni brzdąc podaje mamie
drobną dłoń unosi w górę wzrok
i mówi do niej najpiękniejsze słowa
świata mamo chodźmy do domu
O odmienności
Błudna (Tylawa) ...”w zbiorowej mogile
pięciuset Żydów dukielskich”...* wokół
gąszcz drzew dziesiątki kilometrów
w nich „łem” echo ubitego słowa
przed drewnianą chatą pod strzechą
wspominane przy niej z okazji świąt
i kiedy odmienność i różnorodność
jako wartości najcenniejsze
sprowadza się zbrodniczo do jedni
każdą pojedynczo niepowtarzalną
potwierdzającą szaleństwo umysłu
i akt ostatecznego dokonania
zmieniając je w pochylenie głowy
z powodu grzechu napomnienia
bez żałobników pieśni i modlitw
…………………………..
* J. Belcik „Błudna”
Tu
Mieszkali tu piękni ludzie
on ona i ono
w domu z gankiem pośród jabłoni
grusz śliwek grządek warzyw i jarzyn
zagonu kapusty i kartofli
mieli gołębnik kurnik i obórkę
kilka owiec parę kaczek kota
indyki psa i morską świnkę
kochali wszystkie zwierzęta
on ona i ono
palili ognisko patrzyli w gwiazdy
słuchali wiatru w koronach drzew
szumu deszczu trzepotu skrzydeł
kukułki kosa z zachwytem że jest
on ona i ono
czytali Kafkę Perry braci Grimm
tu gdzie ten głęboki lej po bombie
O łące i lipie
Usiąść na łące łokcie na kolana
dłonie splecione podparta broda
stopić się z mleczem makiem ostem
chmurą motyli buczeniem trzmieli
być drobinką bez której istnieją
wszystkie ale łąka nie jest łąką
niech ktoś powie po co mi trzmiele
motyle szepty szelesty pisane
zielenią razem z lipą co kusi
pniem moje plecy i przekonuje
że jestem jak ona cząstką łąki
bez której nie można się obejść
O pieśni nad pieśniami
pamięci Tadeusza Śliwiaka
Nikomu nie zawdzięczam tyle
co Tobie Tadeuszu dżygitowi
który ujeździł narowistą nutę
czy trzeba pustce więcej słów
jeśli wspominane żyje w niej
z pieśni nie do powtórzenia
Twoja zastąpi każdy ton
nawet najwznioślejsze nuty
podobne przy niej do piania koguta
gdy zwołuje stado rozpierzchłych kur
pieśnią nad pieśniami u stóp Olimpu
daremnie szarpiąc tępą strunę
chcąc pianiem zwabić Orfeusza
Po drugiej stronie
pamięci Leona Chrapko
Gdy patrzę na rysunek* dziewczynki
o ciemnych włosach i czarnych oczach
z głową wieńczącą szczyt Hnatowego
z psem koziołkiem i sarną wiem że autor
jest z nimi siedzi po drugiej stronie
szczytu wśród borowin wsparty na łokciu
patrzy na Otryt Suche Rzeki wdycha
niedźwiedzi czosnek i nie odejdzie
nigdy i nie dlatego że zachwyca go
widok z którym nie sposób się rozstać
jest z nim jak był zawsze i z nimi
nie myśli o raju zbyt odległym
nierealnym lecz jeśli pisanym mu
to tylko tu na szczycie Hnatowego
z widokiem na suchorzeckie niebo
……………………………
*ilustracja L. Chrapko do powieści dla najmłodszych
„Tajemnice Hnatowego Berda” wyd. B. P. N. 2002 r.
Dzisiaj
Jestem częściej z mistrzem Szuberem
czuwając teraz przy białych kartkach
niż kiedy byłem jednym ze świadków
jego lotów potknięć rozterek wahań
przebieram w słowach którymi karmił
rzeczywistość przyjazną mu wrogą
często zaprawioną goryczą
nigdy naiwną banalną zmyśloną
trzydzieści lat przyjaźni kontaktu
odwiedzin rozmów w cztery oczy
wizyt na Sienkiewicza 6 (Rynek 14)
podróży objazdów nagłych spotkań
w drodze np. do Mikova Halicza
gdzie nie był chociaż bywał często
w miejscach które polubił szczególnie
Międzybrodzie „Sosenki” nad Sanem
podwórko wśród świerków w Stefkowej
i dziesiątki innych śnione w dniach słoty
gdy żółty fiat 126p drzemał w garażu
opodal stadionu po nim Seicento
towarzysze wypraw w Bieszczady
jaki dzisiaj sens tamtego teraz
pokazania cieni w pełnym świetle
obmacywanie faktów i przywidzeń
palcami zachłannej wyobraźni
prawo do osobistych potwierdzeń
tamtego jest które było pejzażem
rzeczywistym dziś jego złudzeniem
Rodowód
Tu wpisujemy swoje pochodzenie –
ołówek zaznaczył kratkę na wniosku
wymiany dowodu osobistego
od małpy która zeszła z drzewa
przemierzyła Afrykę na nogach
i kuszona czymś nieokreślonym
ruszyła na północ gdzie spotkała
neandertalczyka i z jego genem
coraz dalej i dalej po kraj świata
efektem tych wojaży mój dziadek
feldfebel Cesarskiej Mości i babcia
zakorzeniona od dziecka w ziemi
oboje po kądzieli – ze strony ojca
drwal przygnieciony ściętą jodłą
i żona zmarła w czasie porodu
żadnych majątków dworów orderów
alei zasłużonych miejsc w annałach
historii najlichszego choćby domu
ojciec robotnik matka gospodyni
zwyczajne proste życie doczesne
wśród niespełnionych śnień i marzeń
bez błysków zrywów fajerwerków
bardziej dla siebie niż dla innych
po mnie nikogo pustka zupełna
jeśli taka jest choć nasienie strugą
jak świat szeroki a życie długie
|
