Pojedynczy

Było mi dobrze w łonie wszystko
moje kołyska dom uczucie
czekało na skinienie palcem

nagle na zewnątrz w samym środku
żywiołu fale i samotna łódź
i niczego poza nią i nimi
(po horyzont) wyspy kreski lądu

ptaki nad i ryby pod sepleniące
nic nie jest twoje musisz dzielić dom
kołyskę ciało widzenie uczucie
myśl samotność pamięć do końca
kiedy koniec nie powiedziały

Szukam samotnie (pojedynczy)
przypadek przeznaczenie przekleństwo
nie wiem nie muszę i nie chcę
jeśli wpisane w błysk drzewo rzekę
gwiazdę której dosięgnąć może oko
(tylko oko) więc lepiej nie pytać
nie dociekać nie zgłębiać by końca
nie znaleźć lekkomyślnie w sobie

Jestem

Jedni mówią z prochu cielesny
i ulotny podwójny w jedności
inni mineralny cynk tlen woda
miedź węgiel i tysiąc cząstek ziemi
(którą jestem) wracających do niej
(ze mną) w nieustannej karuzeli

Dlaczego tak nie mówili

Według nich dusza i ulotność
(mutacje ptaka) są nieokreślone
nieuchwytne samotne do końca
który zaczyna się na początku

Inni że jestem bo byłem zawsze
a mój byt (dogmat) to powtarzanie
które zmienia się ale nie kończy

Tak było jest i będzie po kres
twój mój jego mówią i zawsze
podwójnie (jeden plus jeden)

Jak to pogodzić nie powiedzieli

Cienie

Słońce w zenicie księżyc w nowiu
burza majowa z piorunami
prosto w źrenice na odlew

oprzytomniały senne zmysły
śniły w letargu same o sobie
i ja wśród nich półżywy

widok przywołany ze mną w tle
i tobą ożywiony przez cienie
które mają nasze twarze

i ciała jak na cienie przystało
i gibkość i rześkość i pewność
z jaką idą gdy idą

dokąd po co bez znaczenia
nie można pozbyć się ich
i być jak gdyby nic

Znowu

Płyną sekundy minuty godziny
dni i noce bez słońc księżyców
choć wschodzą jak dotąd zachodzą
mimo że niewidoczne zamglone

Czekać pokornie wyglądać cierpliwie
wpół drzemiąc na łożu starości
a może w biegu przed pociskiem
albo pod ścianą z cegły wpatrzony
w nią nie zdradzając imienia
w imię czegoś co stało się słuszne

Wybrałbym i popłynął znowu
nie zważając na cel wędrówki
czarny ekran z napisem Koniec

Opowiadajmy

Opowiadajmy o miłości szalonej
która raz błyskawicą raz gromem
albo motylem z astry na cynię
dobrze opowiada się o astrach
cyniach motylach i kataklizmach

Zbędne przy tym uzasadnienie
powód najbardziej wiarygodny
miłość szalona obejdzie się bez nich
z powodzeniem po co jej kantar
zasad wędzidło moralności

Niech galopuje w obłędnym pędzie
po bezdrożach uniesień wyżynach
namiętnych zachceń pagórkach żądz
łąką pod jasnym niebem w objęcia
platanów i lip wszędzie gdzie zachwyt
zastąpi wstyd najdoskonalsza
w ofiarowaniu siebie gdy nie żąda
nic prócz drżenia warg ognia w oczach
olśnień przywidzeń i rozczarowań

I tak po dzień którego nie zna
ale wiem że przyjdzie jak ten

Póki kwitnie

Znali się siedem dni
spotykali codziennie
tuliły się do nich lipy
i brzozy ich szepty
strzegły nagich ciał
i jawnych tajemnic

Tkliwy walec miażdży
powoli czas stoi w miejscu
a musi się śpieszyć
zachłanna wyobraźnia
pędzi go przed siebie
dalej niż pogoń wargi
za wargą ciała za ciałem
słodkim doznaniem łodygi
z kwiatem który zakwitł
pyli obficie więdnie
by rozkwitać ponownie

Albo

Opowieść o miłości
jest opowieścią o wietrze
który przychodzi odchodzi
wraca trudno nie pamiętać
jej czułych dotknięć stuku
obcasów w pustej uliczce
szmeru ulotnych sekund

Można opowiadać o niej
pisać powieści wiersze
sławić opiewać wynosić
pod niebiosa albo kochać

Osobny

Odtwarzam miejsca których nie ma
przywracam chwile które nie wrócą
wspominam bliskich tęskniąc za nimi
nie potrafię się od tego uwolnić

Bywałem dębem pośród dębów
klonem wśród jesionów łodygą
w gromadzie łodyg rybą stawów
i mórz ptakiem sadów i przestworzy

pyłkiem który nikogo nie obchodzi
drobinką pośród podobnych jej
bliźniaczych nie do odróżnienia
osobny w tłumie nie byłem nigdy

Jedno lustro w nim miliony ego
niemożliwych do przywrócenia
można je pokazać lecz natura ich
z zewnątrz będzie zawsze martwa