Ciemny pokój

 

    Mężczyzna chodził po pokoju, palił papierosa za papierosem, co pewien czas podchodził do okna i trwał przy nim długie minuty wpatrzony w chodnik, który zaczynał się przed jego blokiem, biegł przez plac zabaw, wił się, niczym wąż, między prywatnymi posesjami, omijał ogródki działkowe i kończył się przed ośmiopiętrowym wieżowcem po przeciwnej stronie osiedla. 
       Miasto spało.
     Mężczyzna usiadł w fotelu. Zapalił zapałkę. Żółty płomyk rozświetlił ciemny pokój. Złe myśli pierzchły. Na krótko jednak. Powróciły niczym fala przypływu razem z ciemnością, która zapadła w pomieszczeniu po zgaśnięciu zapałki, wprowadziły mężczyznę w przygnębiający nastrój, zmusiły go do krążenia po pokoju, czuwania przy oknie i wpatrywania się w betonowy chodnik.  
     Mijał czas nasiąknięty ciężkim, nieznośnym oczekiwaniem. W popielniczce, stojącej na małym stoliku, przybywało niedopałków z wypalanych jeden za drugim papierosów, w mieszkaniu gryzącego dymu. Nie było czym oddychać. Łzawiły zmęczone oczy.
     Mężczyzna sięgnął po kolejnego papierosa. Grzebał w paczce gorączkowo, a kiedy nie znalazł w niej papierosa, zgniótł paczkę i rzucił ją przed siebie, w mroczną przestrzeń. Słyszał jak papierowa kula uderzyła o ścianę, odbiła się i potoczyła po dywanie. Wstał z fotela, podszedł do okna, spenetrował czujnym wzrokiem szarzejący w mroku chodnik, po czym przywarł oczami do ciemnych okien wieżowca. To tam, w tamtej ciemności, jakże innej od tej tutaj, przesiąkniętej papierosowym dymem, czekaniem obijającym się o ściany i niepokojem, który ciągnął mężczyznę do okna i kazał mu wpatrywać się w każdą postać, jaka szła betonowym chodnikiem. To tam, myślał mężczyzna, właśnie tam. Chwycił się za głowę i krążył po pokoju ściskając ją w żelaznym uchwycie palców. Nie mógł znieść rosnącego napięcia. Zatrzymał się i zawył jak pies, długo, przeciągle, a usłyszawszy swoje wycie zamarł przerażony. Stał chwilę nasłuchując. Potem podszedł na sztywnych nogach do fotela, usiadł, wyciągnął przed siebie rękę, trafił na radio, przesunął palcami po odbiorniku, wymacał włącznik i wcisnął go. Ciemny pokój wypełniła nastrojowa muzyka. Matowy, lekko zachrypnięty głos piosenkarki śpiewającej liryczną balladę chwycił mężczyznę za gardło. To takie chwile jak ta, obecna i takie noce jak ta, noce upokorzeń, złudzeń, płonnych nadziei, a na dodatek jeszcze ten głos wokalistki tak łudząco podobny do tamtego, bliskiego mu głosu ukochanej kobiety i ten wszechobecny zapach jej ciała, fluid, który czuł w tym ciemnym pokoju wszędzie, doprowadzały go do szaleństwa.
    Mężczyzna podniósł się z fotela, podszedł do szafy, otworzył drzwi, ściągnął z półki bawełnianą bluzkę i wtulił w nią twarz. Oddychał zapachem kobiety. Upijał się nim. Śnił. Budził się i popadał w odrętwienie. W senne przywidzenia. W szaleństwo przywidzeń. Jego udrękę przerwał brzask poranka i jasna smużka słońca, które wyłaniało się powoli zza ciemnego horyzontu.
     Mężczyzna poderwał się z fotela, podbiegł do okna, wpił się palcami w parapet. Jego szara, zmęczona twarz wypogodziła się. Znikły z niej bolesne bruzdy, stężałe rysy wygładziły się.  
    Mężczyzna uśmiechnął się.  
    Jak to dobrze, pomyślał uradowany, że nie straciłem nadziei.    Betonowym chodnikiem szła kobieta w długim jasnym prochowcu. Rozpięte poły, podrzucane zamaszystym krokiem, unosiły się nad ziemią w rześkim powietrzu poranka niczym skrzydła zrywającego się do lotu motyla.

 

                                       Tak już będzie

 

       Kobietę obudził krzyk.  
     Otworzyła oczy i w panującym w sypialni półmroku ujrzała na suficie drapieżny kształt żyrandola. Wyrwana ze snu, pół przytomna, nasłuchiwała długą chwilę, lecz nie usłyszała niczego oprócz przyśpieszonego bicia własnego serca.  
    – Co się stało? – zapytał sennym głosem śpiący obok mężczyzna, usiadł i ziewnął szeroko.
      – Krzyczałeś – powiedziała kobieta.
     – Ja? – mężczyzna podrapał się po brzuchu, mruknął coś pod nosem, położył się na wznak, potem przekręcił się na bok i odwrócił się twarzą do ściany.
     Kobieta leżała z otwartymi oczami wpatrzona w ciemność, wsłuchana w tykanie ściennego zegara. Wiedziała, że do rana już nie zaśnie. Zaschło jej w gardle. Zsunęła delikatnie kołdrę, podniosła się z łóżka ostrożnie, żeby nie obudzić mężczyzny, poszła do kuchni, nalała do szklanki wody mineralnej, wypiła ją jednym haustem, usiadła przy stole i wypaliła papierosa wpatrując się w ciemniejący prostokąt drzwi prowadzących do sypialni. Ocknęła się, kiedy poczuła przejmujące zimno. Wróciła do pokoju, wśliznęła się pod kołdrę. Dygotała na całym ciele.
     – Co ci jest? – mężczyzna podniósł głowę.
    – Nic, nic, śpij – szepnęła.
     Mężczyzna przewrócił się na wznak. Leżał napięty, sztywny, czujny, jakby wcale nie spał a tylko udawał, że śpi.
    Takie noce, jak ta, wypełnione koszmarami, zdarzały się kobiecie coraz częściej. Spojrzała na mężczyznę. Z kącika otwartych ust sączyła się ślina, ściekała mu po brodzie i wsiąkała w poduszkę tworząc na niej ciemną plamę.
    Kobietę ogarnęło obrzydzenie. Położyła się na brzuchu, twarz ukryła w poduszce i starała się zasnąć myśląc o rzeczach miłych, przyjemnych. Niewiele to pomogło, bowiem prześladował ją nieustannie widok otwartych ust. Przewracała się z boku na bok, chowała twarz w poduszce i walczyła z obrzydzeniem, które zalewało ją falami na samo wspomnienie oślinionych warg.
    Wstała, kiedy tylko za oknem zaczęło szarzeć. Poszła do kuchni i zajęła się przygotowaniem śniadania. Jedli w milczeniu, pochyleni nad stołem, skupieni na celebrowaniu zwyczajnych czynności. Żadne nie zdobyło się na odwagę, żeby podnieść głowę i spojrzeć drugiemu w oczy. 
     – Miałem straszny sen – powiedział mężczyzna dłubiąc zawzięcie łyżeczką w jajku.      – Krzyczałeś – odparła kobieta wpatrzona w jedno miejsce na ścianie, znajdujące się kilkanaście centymetrów nad głową mężczyzny.
     – Pewnie dlatego – odpowiedział, odsunął od siebie żółtą podstawkę z pustą skorupką i sięgnął po kubek z białą kawą. 
      Śniadanie kończyli w milczeniu.
     Mężczyzna podniósł się zza stołu i wyszedł z kuchni. Po krótkiej nieobecności wrócił z czarną dyplomatką w ręce i popielatym prochowcem przerzuconym niedbale przez ramię, musnął wargami policzek kobiety i patrząc gdzieś w bok, oznajmił: 
     – Nie czekaj na mnie, późno wrócę.
     Kobieta skinęła w milczeniu głową. Siedziała przy stole nieobecna, daleka, obojętna.      Kiedy mężczyzna wyszedł, udała się do łazienki i bardzo długo, starannie myła twarz. Do kuchni wróciła z ręcznikiem w ręce. Stanęła przy oknie i spojrzała na ulicę. 
  Mężczyzna spacerował wokół przystanku autobusowego, zatrzymywał się i zniecierpliwiony przedłużającym się oczekiwaniem zerkał na zegarek, albo unosił głowę i rzucał krótkie spojrzenie w stronę okna, przy którym stała obserwująca go zza firanki kobieta. 
     Nadjechał autobus. Mężczyzna wsiadł machając w stronę okna podniesioną ręką.        
      Kobieta zadrżała. Jej dłoń, trzymająca kurczowo ręcznik, dotknęła twarzy i tarła policzek tak długo i mocno, aż wykwitła na nim szkarłatna plama.