Niech będą pochwalone miasteczka
parterowych domów i kamieniczek z cegły
krytych papą, blachą, czerwoną karpiówką.
Miasteczka łukowych bram, cienistych zaułków,
krzywych chodników porośniętych podbiałem,
lebiodą, perzem, wąskich uliczek z kocich łbów
i krętych ścieżek schodzących nad leniwą rzekę,
której leniwy bieg mierzą klekoty furmanek
na moście kamiennym i kuranty na kościelnej wieży
- miasteczka zepchnięte na ugory historii.

                    

                  

O zapamiętywaniu

Pamiętam ścieżkę przez las - ojciec niósł
mnie na barana. Przy ścieżce prawdziwki
w kapeluszach zamszowych włożonych na bakier
spoglądały z góry na stadko potulnych kurek
stojących na jednej nodze. Za nimi kozaki
czerwone, łyskające mlecznym podniebieniem.
Dalej kanie, rydze, maślaki, oliwkowe gołąbki
i samotny podciek - czarny, jakby uwalany
w sadzy, na ściółce ze szpilek świerkowych
sypanych latami na gliniastą ziemię - nazywany
również sińcem z powodu sinych nacieków
w miejscu ściśniętym palcami, zapamiętany
dla swojego kształtu, barwy oraz smaku zupy
podbitej gęstą śmietaną, którą matka nabierała
drewnianą łyżką z kamionki stojącej w komorze
tuż za drzwiami, żeby zawsze była pod ręką.

                         

     O zachciankach

Za trzy minuty koniec świata. W ziemię uderzy
planetoida większa od tej, która zmiotła dinozaury.
Nie ma gdzie się śpieszyć, może byś coś zjadł
- mówi żona. Mruga do mnie tłustym oczkiem
rosół, polędwica nęci czosnkiem, szarlotka
jabłkami. W skrzynkach na balkonie więdną
aksamitki i pelargonie. Nie zwiędną. Zdążę
je podlać. Za trzy minuty koniec a mnie się chce
w deszcz bez parasola, alejką pod kasztanami
przez trawniki, rabaty, po murku okalającym
pomnik zasłużonego dla ludzkości -
z nogi na nogę po sztachetach żelaznych
jak po kamieniach spinających brzegi potoku.
Za trzy minuty koniec. Otwieram gazetę. Ciekawe
po ile baryłka ropy w Amsterdamie, o ile wzrósł
indeks na giełdzie w Nowym Jorku, kto majstrował
ostatnio przy genach, kiedy zakończy się  obecna
a gdzie zacznie przyszła wojna. Za trzy minuty
koniec. Mnie ciągnie do wesołego miasteczka
na karuzelę, do kapelusików ze słomy, ptaszków
z drewna, baloników  na druciku, do cukrowej waty.
Za trzy minuty koniec a ja mam chęć na filiżankę
kawy w altance u Tulików pitą bez pośpiechu,
małymi łyczkami przeplatanymi narzekaniem
na muzykę, modę, pogodę, upadek obyczajów.

O odpowiedzialności

Jestem odpowiedzialny za zalety chmur
na wietrze, porządek żurawi lecących
na północ, za klangor i radosne liczenie
ich oczami. Za słońce niemrawe, uparte,
za pierwsze przebiśniegi i śniegi ostatnie
- za dyskretne przeplatanie się ich różnic
i podobieństw. Za kamyki w strumyku
kiedy chrzęszczą pod stopami, jazgarze
w kałabanii, motyle cytrynki nad stawem,
muszki, ważki, skowronki. Za szpadle
i grabki oparte o ścianę. Za skibę ziemi
w ogrodzie. Za dym z komina pukający
do nieba. Za chleb dzielony znakiem krzyża,
za jego skórkę żółciutką, spękaną, za kromkę
ze smalcem zmieszanym ze skwarkami
i wiórkami przypalone cebuli. Za leżenie
w trawie z rękami pod głową w towarzystwie
dzikiej koniczyny, pokrzyw, mleczów, mięty,
za listek szczawiu trzymany  w zębach
i za to bezrozumne gapienie się w błękit.



       Zwyczajny

Opowiedz o mleczu - rośnie na chodnikach
prowincjonalnych miasteczek. O łozie
albo tataraku na podmiejskich błoniach
przez które płynie leniwy potok. O mięcie
przyprószonej siwym pyłem polnej drogi
którą właśnie jedzie listonosz na rowerze
ocierając wierzchem dłoni spocone czoło.
O lebiodzie, bodziszku i białej koniczynie
przy ścieżce którą wracają do domui
rozbrykane dzieci z koszami grzybów.
O końskim szczawiu porastającym zdziczałe
ogrody, zasypane studnie, zapomniane groby.
O koszuli w kratkę, rzemiennych sandałach
i patyku który trzymasz w ręce i nic o sobie.

     Spontaniczny

Ziarnko piasku na skraju drogi. Nie ma
gdzie się podziać. Nie szuka schronienia
przed słońcem, deszczem, wiatrem.
Nie wie, na kogo czeka, Że czeka, nie wie.
Znalazło się w moim bucie przypadkiem,
wcisnęło się pod duży palec, ułożyło wygodnie,
wypukłościami do góry i zaczęło uwierać
jak ziarnko piasku - idywidualnie, prywatnie,
bez wyczucia, że przyjdzie rozdrażnienie,
znieciepliwienie, pora wysnucia wniosku
że dokucza nie z powodu, z racji, pod naciskiem,
lecz z istoty swojego istnienia. Wyrzucone
z buta na skraj drogi widziało jak odchodzi
bliski mu człowiek a ono zostaje i nie ma
gdzie się podziać. Nie szuka schronienia
przed słońcem, deszczem, wiatrem. Nie wie
na kogo czeka, że czeka, że na skraju drogi.

Dobrzy ludzie, przygarnijcie ziarnko piasku